บทที่ 420

แสงอรุณรินไหลแผ่วเบาผ่านม่านหน้าต่าง ซีดขาวราวน้ำนมและเจือประกายสีทองของตะวันแห่งหุบเขา

อีวานขยับตัวก่อน แต่ก็ยากจะบอกได้ว่าความอบอุ่นที่แนบชิดอยู่คือผ้าห่มหรือร่างของเคย์ลัน ชายผู้นอนหลับเหมือนดั่งที่เขาใช้ชีวิต—กว้างขวาง ดุดัน กลืนกินพื้นที่ข้างกายราวกับเตียงหลังนี้เล็กเกินไปสำหรับสิ่งใดก็ตามที่น้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ